کد مطلب:314073 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:192
از اینها کدام یک ریش می تراشیدند
آقای منظور حسین جابر حسین الغاری میرپور خاص سند پاكستان، از حوزه ی علمیه ی قم، در نوشته ای چنین آورده اند:
رئیس زندانهای استان سند پاكستان، در حرم مطهر حضرت معصومه علیهاالسلام نشسته بودند. ایشان در استان سند به عدالت و وثاقت معروف بوده، به عنوان مؤمن كامل شناخته می شوند. مردی عابد و زاهد و پرهیزكار هستند، و حكم علی بن یقطین عصر خویش را دارند. مؤمنین بسیاری را از زندانهای دولتی آزاد كرده اند. ایشان، كه از محضر آیةالله شیخ غلام مهدی نجفی (مؤسس دانشگاه جعفریه ی سند) و آیةالله سید ثمر حسن زیدی (مؤسس مدرسه ی مشارع العلوم حیدرآباد سند) بسیار مستفید و مستفیض شده اند، به من گفتند:
در سال 1361 هـ.ق / 1971 میلادی در حرم مطهر حضرت باب الحوائج
[ صفحه 471]
ابوالفضل العباس علیه السلام نشسته بودم و مشغول عبادت و زیارت بودم. آن وقت من محاسن خود را می تراشیدم. ناگاه شخصی نورانی كه چهره اش مثل مهتاب روشن بود و هیبت و عظمت داشت جلوی من آمد. جرئت نمی كردم كه با او هم كلام شوم. بالأخره به من گفتند كه ای منظور حسین، كلمه ی ایمان را ورد كن! من روبروی آن جناب كلمه ی ایمان را ورد كردم. سپس از من پرسیدند: چه كسی به تو گفته است كه این، كلمه ی ایمان و اسلام است. گفتم: حضرت پیغمبر اسلام صلی الله علیه و آله و سلم پرسیدند: آیا صاحب ولایت هستی و بر امیرالمؤمنین و امام حسین علیهماالسلام و صاحب این مشهد (حضرت قمر بنی هاشم علیه السلام) ایمان داری؟ گفتم: بلی الحمدلله. گفتند: از اینها، كدام یك ریش می تراشیدند؟! من جوابی ندادم، كه پشیمان و نادم بودم. آن بزرگوار به طرف ضریح مقدس روانه شده، از نظر من غایب گشتند.
رئیس زندانهای استان سند پاكستان، در حرم مطهر حضرت معصومه علیهاالسلام نشسته بودند. ایشان در استان سند به عدالت و وثاقت معروف بوده، به عنوان مؤمن كامل شناخته می شوند. مردی عابد و زاهد و پرهیزكار هستند، و حكم علی بن یقطین عصر خویش را دارند. مؤمنین بسیاری را از زندانهای دولتی آزاد كرده اند. ایشان، كه از محضر آیةالله شیخ غلام مهدی نجفی (مؤسس دانشگاه جعفریه ی سند) و آیةالله سید ثمر حسن زیدی (مؤسس مدرسه ی مشارع العلوم حیدرآباد سند) بسیار مستفید و مستفیض شده اند، به من گفتند:
در سال 1361 هـ.ق / 1971 میلادی در حرم مطهر حضرت باب الحوائج
[ صفحه 471]
ابوالفضل العباس علیه السلام نشسته بودم و مشغول عبادت و زیارت بودم. آن وقت من محاسن خود را می تراشیدم. ناگاه شخصی نورانی كه چهره اش مثل مهتاب روشن بود و هیبت و عظمت داشت جلوی من آمد. جرئت نمی كردم كه با او هم كلام شوم. بالأخره به من گفتند كه ای منظور حسین، كلمه ی ایمان را ورد كن! من روبروی آن جناب كلمه ی ایمان را ورد كردم. سپس از من پرسیدند: چه كسی به تو گفته است كه این، كلمه ی ایمان و اسلام است. گفتم: حضرت پیغمبر اسلام صلی الله علیه و آله و سلم پرسیدند: آیا صاحب ولایت هستی و بر امیرالمؤمنین و امام حسین علیهماالسلام و صاحب این مشهد (حضرت قمر بنی هاشم علیه السلام) ایمان داری؟ گفتم: بلی الحمدلله. گفتند: از اینها، كدام یك ریش می تراشیدند؟! من جوابی ندادم، كه پشیمان و نادم بودم. آن بزرگوار به طرف ضریح مقدس روانه شده، از نظر من غایب گشتند.